Jaki sekret kryje w sobie torebka Sophii Loren? Co zawsze upycha do niej, gdy wybiera się w daleką podróż? Co ratuje dobry nastrój na północ od Alp? To dziewicza oliwa i makaron. Bez nich po prostu nie rusza się z domu!

Przed wyjazdem na spotkanie z Leonardo i Alfredo, odkurzyłem znajomość Boskiej komedii i zastanawiając się jakie pułapki mogą czyhać na mnie w Kuchni Dantego pognałem do Warszawy, uczyć się gotować od Włochów z krwi i kości.

Cucina povera to kuchnia biedoty. I stanowczo mój ulubiony dział w kuchni, nie tylko włoskiej. Paski tajemniczych emulsji rozmazanych po talerzu, kuchnia molekularna i piana z ogórka nie robią na mnie wrażenia. Wiecznie głodni chemicy mnie nie interesują. Ja lubię jeść i gotować. Jedzenie ma być smaczne, pachnące i sycące. Tak samo o kuchni myślą Antonio Carluccio i Gennaro Contaldo, dwóch łakomych Włochów. I dzięki Bogu.

Graffa to pierwsze słowo, którego nauczyłem się w Neapolu. Wielka oponka z drożdżowego ciasta, przypominająca pączka, jeszcze na gorąco obtaczana w cukrze, to jeden ze sposobów na włoskie śniadanie. Graffę dostaniecie w Neapolu przez okrągły rok, na każdym rogu. Największą popularnością cieszy się jednak w karnawale.

Kto nie ma kulinarnych uprzedzeń – ręka do góry! Las rąk – wcale nie. Jesteśmy sumą wszystkich naszych kulinarnych strachów. Jedni boją się ryb, inni baraniny, jeszcze inni unikają poczciwej dyni. Ale strachów się trzeba pozbywać! Jak? Na przykład tak…