Do lat 70. XIX wieku pomiędzy dawnymi krakowskimi murami miejskimi a starorzeczem Wisły (obecną ulicą Dietla) znajdowała się Łąka Św. Sebastiana, nazywana tak od kościoła i szpitala, które niegdyś tam istniały. Kościół wyburzony został w wieku XVIII, a wytyczenie w tym rejonie ulic Jasnej (obecnie Bogusławskiego), Sarego i Sebastiana, wyeliminowało Łąkę z krajobrazu Krakowa. Obecna ulica Sarego (do 1929 roku ulica Zielona), po raz pierwszy została uwzględniona w planie miasta w roku 1872. Zgodnie z ówczesnymi założeniami urbanistycznymi, miała być aleją wysadzaną drzewami, z której rozpościerał się widok na górujący na skarpie kościół Piotra i Pawła. Pierwotnie zakładano, że będzie to ulica willowa, jednakże wskutek wysokich cen parceli ten plan zmieniono na zwartą zabudowę.

Wśród słynnych architektów, którzy projektowali budynki na Sarego wymienić należy Maksymiliana Nitscha (Sarego 4), Karola Knausa (Sarego 8), ciekawa jest również kamienica nr 7, prawdopodobnie projektu A. Domańskiego, która mieściła niegdyś Kasyno Obywatelskie Gminy Izraelickiej.

Do najstarszych kamienic ulicy zalicza się budynek nr 16, wzniesiony pod koniec XIX wieku. Autor projektu budowli jest nieznany. W roku 1946 r. w kamienicy otwarto Wytwórnię Szkła Laboratoryjnego, której pozostałością są zabudowania od strony podwórza.

Prace konserwatorsko – budowlane w budynku przy ul. Józefa Sarego 16 to już dziesiąta inwestycja firmy Koneser Group, która zajmuje się renowacją starych kamienic. Efekty jej pracy możemy zobaczyć między innymi w budynkach: Brzozowa 8, Brzozowa 15, Dajwór 20. Lokalizacja na Sarego 16 to jeden z najbardziej prestiżowych adresów Krakowa – zarówno ze względu na położenie w centrum miasta, jak i na podwyższony standard budynku: planowane są dwie cichobieżne windy, monitoring oraz balkony i tarasy dla większości mieszkań.

Koneser Group, restaurując kamienice, stawia sobie za cel podkreślenie ich historycznych walorów. W kamienicy na Sarego 16 szczęśliwie zachowały się oryginalne elementy wystroju i detale dekoracyjne, charakterystyczne dla budynków z końca XIX wieku. Elewacja frontowa budynku posiada bogatą ornamentykę, na klatce schodowej widać sklepienia żaglaste, a nad drugim piętrem częściowo zachowało się oryginalne przeszklenie oraz, pochodząca z lat 50-tych XIX wieku, stolarka okienna. Wszystkie te elementy zostaną odnowione. Będzie również zachowana wysokość ścian w mieszkaniach, sięgająca na poziomie parteru aż 3,8 m.