Przechodzimy często obok tego budynku, idąc z Szerokiej na Starowiślną. Ładna kamieniczka, willa właściwie, przyciąga wzrok. Budynek przy Szerokiej nr 6 widać też z Miodowej, stoi na małej górce. Dawna Wielka Mykwa kilkaset lat temu podobno otoczona była ogrodem
Budynek dawnej mykwy jest położony na niewielkim wzniesieniu u zbiegu ulic Starowiślnej i Miodowej, jego obecny adres, to: ulica Szeroka 6. Wybudowana w roku 1567, a właściwie dobudowana od wschodu do miejskiego muru obronnego. Parcela zajmowana przez mykwę stanowiła pierwotnie północno – wschodni narożnik miasta Kazimierza, ograniczonego murami, przebiegającymi wzdłuż obecnych ulic Miodowej i Dajwór.
Według spisu z 1563 roku znajdowało się tutaj więzienie żydowskie. W 1806 roku mykwę dzierżawił Jekele Felczer, zwany Doktorem. Według akt hipotecznych z 1826 roku składała się z gmachu murowanego na dole i drewnianego na piętrze.
Wielokrotnie modernizowana, na początku wieku XIX została całkowicie przebudowana tracąc swój średniowieczny charakter. Jako łaźnia żydowska służyła do II wojny światowej, podczas której została zdewastowana, ale zachował się kształt basenu kąpielowego. W latach 1974-7 Wielką Mykwę udało się odbudować; miał tam swoją siedzibę krakowski oddział Pracowni Konserwacji Zabytków. W latach 90-tych budynek powrócił do Gminy Żydowskiej. Obecnie mieści się tam żydowska restauracja i Klezmer-Hois oraz hotel. Łaźnia rytualna jest udostępniana do zwiedzania. Znajduje się w podziemiach, do których schodzi się dwa piętra w dół, po około czterdziestu stromych, kamiennych schodkach. Na tej głębokości bije źródło zasilające łaźnię w wodę. Pierwotnie ściany były wyłożone drzewem cembrowanym – obecnie są cementowe.
Fot. Zygmunt Put, Mykwa Wielka, ul. Szeroka 6, Kazimierz, Kraków 2011-03-15. Pobrano ze strony: Wikipedia
Liteatura:
Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Tom IV Miasto Kraków, część VI, Kazimierz i Stradom Judaica: Bóżnice, budowle publiczne i cmentarze, pod redakcją I. Rejduch – Samkowej i J. Samka, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 1995, str 37-38.
